Dag 4 in Shanghai

Hierbij de blog over dag 4 in Shanghai. Veel leesplezier!

Dag 4: dagje Ningbo en omgeving en meeting gastgezin. 

(Vrijdag)

(Het is ondertussen dag 10, de laatste dag van het kamp) (Ik heb dit bericht nu net pas afgemaakt)

Vrijdag ochtend was iedereen enorm blij: er was een westers ontbijtje!! Nadat iedereen dus super veel gegeten had, gingen we in de bus op weg naar het strand. Bij het strand aangekomen, hadden we zo'n drie kwartier vrije tijd. We, Hannah, Naomi en ik, hadden niet bedacht dat we iets zouden gaan kopen, dus hadden we ons geld in de bus gelaten. Er bleek echter een hele grote markt bij het strand te zijn, waar ze erg leuke dingen verkochten, als armbandjes, kettingen, sleutelhangers en nog veel meer. We zijn dus terug naar de bus gegaan, die we eerst moesten zoeken omdat ze verplaatst waren, om ons geld te halen. Uiteindelijk hadden we toen nog een kwartiertje over om wat leuks te kopen en terug naar de bus te gaan, maar gelukkig is dit gelukt. 

Hierna reden we door naar Shipu Fishery Harbour en Old Town Street. Vooral die laatste was heel mooi om te zien. Ik weet eigenlijk niet hoe ik het uit moet leggen, het is iets wat je echt zelf moet zien, maar ik zal proberen het zo goed mogelijk uit te leggen. Het is een straat die omhoog loopt, waardoor je dus eigenlijk constant een trap omhoog loopt. Aan beide kanten van het pad waren winkeltjes en kraampjes die allemaal leuke dingen verkochten. Hier hebben we ook nog een waaier voor de verjaardag van Naomi gekocht (zij was later in de week jarig). Dit konden we onopgemerkt doen, want Naomi was, zoals de meeste mensen, achter de gids aangelopen, terwijl Hannah, Jeroen, Tom, mevrouw Omtzigt en ik gewoon lekker zelf gingen lopen, we hadden even geen zin om naar een gebrekkig-Engels-pratend mannetje te luisteren. Vanaf het einde van de straat, het hoogste punt dus, had je een leuk uitzicht over het straatje. Natuurlijk op de foto gezet!

Na de lunch hadden we weer een lange busrit terug naar Shanghai, die de hele middag gekost heeft. Ik had met nog wat andere meiden in het restaurant van de lunch snoep gehaald, dit stond bij de desserts, en dat deden we in servetjes om op te eten in de bus. Ach ja, je moet toch iets doen die vijf uur... Ik zat deze vijf uur naast een meisje uit Kirgizië. Erg leuk, maar zij was erg moe en heeft dus een groot deel van de reis zitten slapen. Het heeft ons trouwens nog wat tijd gekost voor we wisten dat ze uit Kirgizië kwam. Dit komt omdat de Engelse naam van Kirgizië Kyrgyzstan is. Wij gingen er dus vanuit dat dit in het Nederlands Kirgistan was. Net zoiets als Pakistan enzo dus. Maar toch klonk het niet goed en na een poosje bedacht iemand dat het ook wel Kirgizië kon zijn. Wij was hier trouwens het groepje Nederlandse leerlingen. 

Toen we uit de bus stapten en het hotel, waar we zouden avondeten, in zouden lopen, keken we naar de lucht en kwamen we tot de conclusie dat de lucht blauw was. Blauw!! Niet meer grijs door de smog, maar echt blauw! Dit was even een vreugde momentje voor ons, want de blauwe lucht was toch wel iets wat we misten in Shanghai. Tijdens het diner kregen we allemaal een gele sticker met een nummer, die we op onze kleding moesten plakken. Ik had nummer 11, of course, het gekkengetal... Al snel waren we erachter dat dit voor het gastgezin was. Na het avondeten zouden we naar een ander gebouw gaan, waar we ons gastgezin zouden ontmoeten. Jouw gastgezin had dus hetzelfde nummer en hieraan kon je elkaar dus herkennen. 

In dit gebouw aangekomen, moesten we eerst onze bagage in de lobby dumpen, en daarna met de roltrappen omhoog naar de vierde verdieping. Hannah, Naomi en ik liepen voorop. We hadden er enorm veel zin in, maar waren ook erg zenuwachtig, wat er voor zorgde dat we nog sneller gingen lopen en uiteindelijk redelijk ver voor de groep uit liepen. Toen we op de laatste roltrap stonden, schrokken we ons rot: bovenaan de trap stonden allemaal Chinese ouders ons te filmen en foto's te maken. Dit waren we wel al een beetje gewend van de rest van het kamp, maar toch dachten we echt van: wat gebeurt er nu dan?!? We liepen een zaal in waar alle gastgezinkinderen zaten in een kring. Ons was alleen niet verteld wat we hier moesten doen, dus stonden we een beetje met zijn drieën in de deuropening, met heel veel Chinezen die ons aan keken. Eindelijk werd ons verteld wat we moesten doen; we moesten ons nummer opzoeken en dan mochten we gaan. Zie dan maar eens jouw nummer te vinden tussen 104 Chinese kinderen die niet op de goede volgorde zitten... Gelukkig hadden we onze 'match' redelijk snel gevonden. Mijn meisje is 13 jaar oud en heet Rose. Ze woont in een flatje met haar ouders, grootouders en hond Maoma. Lekker druk dus. Helaas was Rose de enige die Engels sprak, dus moest zij de hele tijd alles vertalen wat haar ouders of opa en oma zeiden. Ik sliep bij Rose op de kamer, maar ze stond erop dat ik op haar bed sliep en zij op een matrasje op de grond. In het huis kreeg ik ook een paar slippers. Dit bleek dus in China normaal te zijn en iedereen loopt thuis op dat soort slippers. De ouders van Rose waren erg blij met de cadeautjes die ik voor ze mee had genomen uit Nederland, maar ze voelden zich schuldig dat zij niks voor mij hadden, dus ze verzekerden me dat ze de volgende dag iets voor me zouden kopen. Uiteindelijk lagen we pas om half één op bed, ach ja, we hoefden de volgende dag toch niet vroeg op!

Ik hoop dat jullie het leuk vonden om deze blog te lezen!

Liefs,

Rimke