Dag 10 in Shanghai
Dit is alweer mijn laatste blog over Shanghai. Tenminste, laatste blog over wat we gedaan hebben. Ik ben ondertussen druk bezig geweest met de foto's, dus die zal ik na deze blog zo snel mogelijk plaatsen. Maar eerst dag 10! Veel leesplezier!
Na twee geweldige weken en terwijl iedereen hoopte dat deze dag nog lang niet zou komen, brak dag 10 van het kamp aan. De dag begon niet anders dan de anderen. We hadden gewoon ontbijt in het hotel en ook hadden we weer hagelslag. Dit hadden we overgehouden van de markt en wilde ik sowieso niet weer mee naar Nederland nemen, dus hebben we de laatste paar ochtenden brood met hagelslag gegeten. Ook leerlingen uit verschillende landen hebben het geprobeerd en de meesten vonden het erg lekker. Anja, uit Servië, had de vorige avond zelfs aan mij gevraagd of ik alsjeblieft weer het Hollandse ontbijt mee wilde nemen!
Na het ontbijt gingen we naar het Changning Folk Culture Center voor de Experience of Chinese folk arts and crafts. Hier werden we opgedeeld in vier groepen (groep 9 en 10 zaten bij elkaar) waarin we naar vijf verschillende activiteiten gingen. Mijn groep begon bij het armbandje leren knopen. Dit deed je met rood draad, duh, dat is de Chinese gelukskleur, en knoopte je op een manier die ik al kende van scooby doo. Ik was redelijk snel klaar met mijn armbandje en heb daarna nog verschillende mensen geholpen met die van hun.
Hierna gingen we naar een andere ruimte, waar we van een vierkant papiertje een lantaarn gingen maken, zonder schaar. Dit moest je dus scheuren en het ging best wel goed, ik ben gelukkig niet uitgeschoten ofzo, waardoor de hele lantaarn verpest was.
Na het scheuren hebben we nog ergens een masker beschilderd. Dit masker heb ik nu aan mijn neefje Dinand gegeven, omdat ik hem een beetje mislukt vond. Hierna bleek dat we de leukste drie dingen eerst gedaan hadden. Eerst hadden we nog een soort poppenshow, natuurlijk in het Chinees, dus daar snapten we helemaal niks van... Daarna gingen we nog kijken naar hoe de Chinese, traditionele bruiloft gaat. Een jongen en meisje mochten de kleding aan proberen en zij werden dus ook getrouwd. Hier hadden we helaas niet heel veel tijd, dus kon de rest allemaal de kleren niet meer aan doen...
Toen we weer terug waren in het hotel, hebben we, na de lunch, nog even geoefend voor de eindshow. Dit ging vrij snel helemaal goed, dus we hadden er alle vertrouwen in dat het 's avonds tijdens de Closing Ceremony ook goed zou gaan. De rest van de middag zijn we met de Nederlanders nog even Shanghai in gegaan. We hebben de metro genomen naar Yuyuan Garden, want daar waren veel leuke winkeltjes, en daar hebben we nog wat leuke dingetjes gekocht. Ook heeft mevrouw Omtzigt ons nog getrakteerd op een vruchtensap-achtig-iets. Iedereen koos voor de smaak watermeloen... Hij was echt heerlijk!
Na het avondeten moesten we ons klaar maken voor de Closing Ceremony. Toen iedereen in de Grand Shanghai Ballroom zat, brak het moment aan waarvan we allemaal hoopten dat het nooit zou komen. Met verschillende acts werd de Closing Ceremony geopend en daarna waren een stuk of vijf toespraken van mensen van de leiding, organisatie, een "camper" en een docent. Hierna werden alle teams omstebeurt het podium op geroepen om het certificaat en een souvenirtje, een panda, in ontvangst te nemen en een groepsfoto te maken. Mijn team zou normaal gesproken als negende op het podium komen (we waren immers groep 9), maar we werden pas als tiende geroepen. Dit omdat wij eerste waren geworden bij de Orientering Competition en hier kregen we ook nog een prijsje voor. We hadden met het team van tevoren al afgesproken dat we iets bijzonders gingen doen als we op het podium stonden. In plaats van saai op een rijtje te gaan staan voor de foto, zouden er een paar mensen voor op de grond gaan zitten. Na de normale foto zouden we dan nog een gekke foto laten doen en als laatste nog onze yel. Niemand had dit zien aankomen en mede daarom was het echt geweldig om te doen!
Hierna begonnen dan eindelijk de acts. Wij waren als tiende (volgens mij) aan de beurt en ondanks dat we niet alles konden doen zoals we wilden, omdat er ineens toch geen schermen waren, hebben we een hele leuke act gedaan. Het eerste deel van de act, de klompendans, ging erg goed en was ook erg leuk om te doen. Het tweede deel was misschien nog wel leuker. Naomi was die dag jarig en daarom hadden we bedacht om met de hele zaal voor haar te gaan zingen. Zij was niet de enige jarige die twee weken, dus nog vier andere "campers" die ook jarig waren geweest, vroegen we ook op het podium. Iedereen vond dit erg leuk, maar het leukste was dat Naomi al die weken niks door had gehad. Weken ja, want zelfs toen we twee weken voor vertrek de presentatie en alles gingen bedenken, wisten wij al dat we voor haar zouden gaan zingen!
Helaas moest een eerste groep "campers" al tijdens de Closing Ceremony weg naar het vliegveld. Zij hadden diezelfde avond nog hun vlucht terug. Terwijl er dus nog acts bezig waren, brak het eerste emotionele moment aan. Veel van mijn vriendinnen zaten bij deze eerste groep, dus ook ik had mijn aandacht niet meer bij de overige acts. Na heel veel tranen en knuffels, was het dan echt zover. De groep moest vertrekken.
Nadat de laatste act was afgelopen, kwam ook voor de rest van de groep het moment dat we afscheid moesten nemen. Veel mensen hadden stiften meegenomen, dus iedereen heeft op elkaars shirt zijn/haar naam en soms ook nog een boodschap geschreven. Uiteindelijk werden we bijna weggestuurd uit de zaal, omdat het al erg laat was, maar wij bleven daar maar staan kletsen enzo.
's Nachts heb ik niet heel veel geslapen, want de volgende dag ging om 4:45 de wekker alweer. Nadat ik me toen heel erg snel heb omgekleed, heb ik de Mexicanen nog uitgezwaaid. Zelf vertrokken wij om 6:00 met de bus naar het vliegveld, tegelijk met de mensen uit Frankrijk. Ik heb in de bus nog lekker geslapen, maar verder toch een erg kort nachtje gehad. Het vertrek was gewoon onwerkelijk. Het was zo raar om tien dagen, iedereen dag in dag uit te zien, en nu te bedenken dat we elkaar misschien wel nooit meer zouden zien!
Ik denk nog steeds elke dag aan wat voor een geweldige tijd ik gehad heb in China. We hebben een facebookgroep van het kamp aangemaakt en ook onze chatgroep staat eigenlijk nooit stil. Ik heb in China niet alleen vrienden voor het leven gemaakt, maar ook enorm veel geleerd. Daarom raad ik het zeker aan iedereen aan om ook naar een internationaal zomerkamp te gaan.
Zelf ben ik nu alweer druk bezig voor Masterskip Wylde Swan, hierover zal ik ook snel weer een update plaatsen, want ik heb deze zomer zeker niet stil gezeten. Maar eerst natuurlijk de foto's van China!
Ik hoop dat jullie het erg leuk vonden om de afgelopen vier weken mijn verhalen over China te lezen en ook willen blijven lezen over mijn voorbereidingen op Masterskip, en mij misschien wel willen steunen d.m.v. een kleine bijdrage.
Liefs,
Rimke
Na het avondeten moesten we ons klaar maken voor de Closing Ceremony. Toen iedereen in de Grand Shanghai Ballroom zat, brak het moment aan waarvan we allemaal hoopten dat het nooit zou komen. Met verschillende acts werd de Closing Ceremony geopend en daarna waren een stuk of vijf toespraken van mensen van de leiding, organisatie, een "camper" en een docent. Hierna werden alle teams omstebeurt het podium op geroepen om het certificaat en een souvenirtje, een panda, in ontvangst te nemen en een groepsfoto te maken. Mijn team zou normaal gesproken als negende op het podium komen (we waren immers groep 9), maar we werden pas als tiende geroepen. Dit omdat wij eerste waren geworden bij de Orientering Competition en hier kregen we ook nog een prijsje voor. We hadden met het team van tevoren al afgesproken dat we iets bijzonders gingen doen als we op het podium stonden. In plaats van saai op een rijtje te gaan staan voor de foto, zouden er een paar mensen voor op de grond gaan zitten. Na de normale foto zouden we dan nog een gekke foto laten doen en als laatste nog onze yel. Niemand had dit zien aankomen en mede daarom was het echt geweldig om te doen!
Hierna begonnen dan eindelijk de acts. Wij waren als tiende (volgens mij) aan de beurt en ondanks dat we niet alles konden doen zoals we wilden, omdat er ineens toch geen schermen waren, hebben we een hele leuke act gedaan. Het eerste deel van de act, de klompendans, ging erg goed en was ook erg leuk om te doen. Het tweede deel was misschien nog wel leuker. Naomi was die dag jarig en daarom hadden we bedacht om met de hele zaal voor haar te gaan zingen. Zij was niet de enige jarige die twee weken, dus nog vier andere "campers" die ook jarig waren geweest, vroegen we ook op het podium. Iedereen vond dit erg leuk, maar het leukste was dat Naomi al die weken niks door had gehad. Weken ja, want zelfs toen we twee weken voor vertrek de presentatie en alles gingen bedenken, wisten wij al dat we voor haar zouden gaan zingen!
Helaas moest een eerste groep "campers" al tijdens de Closing Ceremony weg naar het vliegveld. Zij hadden diezelfde avond nog hun vlucht terug. Terwijl er dus nog acts bezig waren, brak het eerste emotionele moment aan. Veel van mijn vriendinnen zaten bij deze eerste groep, dus ook ik had mijn aandacht niet meer bij de overige acts. Na heel veel tranen en knuffels, was het dan echt zover. De groep moest vertrekken.
Nadat de laatste act was afgelopen, kwam ook voor de rest van de groep het moment dat we afscheid moesten nemen. Veel mensen hadden stiften meegenomen, dus iedereen heeft op elkaars shirt zijn/haar naam en soms ook nog een boodschap geschreven. Uiteindelijk werden we bijna weggestuurd uit de zaal, omdat het al erg laat was, maar wij bleven daar maar staan kletsen enzo.
's Nachts heb ik niet heel veel geslapen, want de volgende dag ging om 4:45 de wekker alweer. Nadat ik me toen heel erg snel heb omgekleed, heb ik de Mexicanen nog uitgezwaaid. Zelf vertrokken wij om 6:00 met de bus naar het vliegveld, tegelijk met de mensen uit Frankrijk. Ik heb in de bus nog lekker geslapen, maar verder toch een erg kort nachtje gehad. Het vertrek was gewoon onwerkelijk. Het was zo raar om tien dagen, iedereen dag in dag uit te zien, en nu te bedenken dat we elkaar misschien wel nooit meer zouden zien!
Ik denk nog steeds elke dag aan wat voor een geweldige tijd ik gehad heb in China. We hebben een facebookgroep van het kamp aangemaakt en ook onze chatgroep staat eigenlijk nooit stil. Ik heb in China niet alleen vrienden voor het leven gemaakt, maar ook enorm veel geleerd. Daarom raad ik het zeker aan iedereen aan om ook naar een internationaal zomerkamp te gaan.
Zelf ben ik nu alweer druk bezig voor Masterskip Wylde Swan, hierover zal ik ook snel weer een update plaatsen, want ik heb deze zomer zeker niet stil gezeten. Maar eerst natuurlijk de foto's van China!
Ik hoop dat jullie het erg leuk vonden om de afgelopen vier weken mijn verhalen over China te lezen en ook willen blijven lezen over mijn voorbereidingen op Masterskip, en mij misschien wel willen steunen d.m.v. een kleine bijdrage.
Liefs,
Rimke
Reacties
Een reactie posten