Op avontuur in Afrika

Natuurlijk ben ik in zekere zin continu op avontuur hier in Afrika, maar we zitten nog steeds op een westers schip waar we het grootste deel van onze tijd doorbrengen. De afgelopen tijd heb ik een paar keer de kans gehad om van het schip af te gaan en wat meer van het land te ontdekken, op het gebied van cultuur en de natuur. Daarover vandaag wat meer!

Op roadtrip naar Kindia

Kindia is een andere grote stad hier in Guinee, op 133 kilometer van onze havenplaats. In de buurt van Kindia ligt de Agricultural site van Mercy Ships. Hier zijn gedurende een half jaar trainingen gegeven aan mensen vanuit het hele land, met betrekking tot duurzame en effectieve landbouw. De diplomering van dit zogeheten Food for Life Program, was op 30 maart en hiervoor was alle crew uitgenodigd. Wij hadden wel zin in een roadtrip, dus we besloten om met onze vriendengroep de lange reis naar Kindia te maken. Zoals ik al zei ligt Kindia op 133 km afstand van het schip. In Nederland zou je daar misschien 1,5 uur over doen, maar wij zijn vier uur onderweg geweest. Enkele reis bedoel ik dan. Omdat er die zaterdag ook een grote schoonmaak in de stad zou zijn, zijn we om 04:30 uur vertrokken vanaf het schip. We hadden anderhalf uur nodig om door de stad heen te komen (dat is niet zo heel erg veel, we konden vrij goed doorrijden omdat er nog niet zo veel verkeer was), dus tegen de tijd dat het licht werd, begonnen we net aan de wat minder goede wegen. Al moet ik eerlijk zeggen dat deze mainroad, ook wel de N1 genoemd, nog vrij goed was. De weg zat vol gaten, wat ervoor zorgde dat we of moesten slalommen, of volledig door elkaar geschud werden (vaak ook een combinatie van die twee). Pas de laatste 3 km (45 minuten) reden we echt op een dirt road waar we helemaal niet meer door konden rijden. Al die tijd zaten we gezellig met 8 man in een auto te genieten van de prachtige natuur!

Tegen de tijd dat we bij de Agricultural site aankwamen, waren de meesten van ons vrij moe. De diplomering duurde zo'n anderhalf uur, was grotendeels in het Frans en werd 

gehouden in een open gebouw waar het dus net zo warm was als buiten en dat alles zorgde er voor dat het vrij lastig te volgen was voor ons. Toen de diplomering klaar was en er een lunch voor ons klaar stond waren we dan ook zeer blij.
Op de terugreis was er veel meer verkeer, waardoor we een uur langer onderweg waren. Ik had veel last van hoofdpijn, dus zodra we op de N1 kwamen (die weg met veel gaten), ben ik gaan liggen achterin de auto. Uiteindelijk heb ik een minstens een uurtje geslapen.
Al met al was de diplomering dus niet zo leuk als we misschien hadden gehoopt of verwacht, maar ik kan jullie vertellen dat de roadtrip het allemaal waard was!

Naar de kerk in Conakry
Iedere zondag wordt er aan boord een dienst gehouden, maar er wordt ons ook aangeraden om naar lokale kerken te gaan. Het is soms lastig om een kerk te vinden waarbij je zeker weet dat je de dienst kunt volgen, maar ik ben inmiddels naar drie verschillende kerken geweest hier. De eerste keer ben ik naar de kerk van twee van mijn daycrew geweest. Ik ging samen met mijn supervisor en haar man en later sloot een andere collega zich bij ons aan. Het kerkje waar we terecht kwamen was erg klein, misschien zo'n 30 vierkante meter. Er stonden plastic tuinstoelen en twee kerkbankjes en ik was verbaasd dat ze een "goede" geluidsinstallatie hadden. De hele kerkdienst was in het Frans en Engels. Als er iemand sprak in het Frans, werd dat vertaald naar het Engels en andersom. Daardoor kon ik gelukkig de hele preek en het grootste deel van de dienst volgen.
Een van de andere keren werd ik door een van mijn vriendinnen uitgenodigd om mee te gaan naar een kerk. Deze kerk was veel groter, met meerdere muziekinstrumenten, maar nog steeds plastic stoelen. Dat is blijkbaar een ding hier. Deze dienst werd vooral in het Frans gedaan, met een Engelse vertaling voor de preek, maar het was voor ons vrij lastig te volgen. Gelukkig zaten er wat Frans sprekende crewleden en daycrew om ons heen, waardoor we grotendeels toch mee konden krijgen wat er gebeurde.
Wat nu mijn conclusie is over West-Afrikaanse kerken, is dat ze erg uitbundig zijn. Dit zie je vooral in de zang en dans (waar ik steeds meer aan gewend raak), maar soms ook wel in de manier waarop gebeden wordt. Het is hier vrij normaal dat mensen tijdens hun gebed beginnen te schreeuwen en vaak is iedereen tegelijk hardop voor zichzelf (of een ander) aan het bidden en dat zie ik zo nog niet gebeuren in mijn kerk thuis. Ook moeten we ons iedere keer voorstellen als we nieuw zijn in een kerk en natuurlijk trekken we als blanken best veel bekijks hier. Ik kijk er niet raar van op meer dat de helft van de kerk me een hand wil geven. 

Afgelopen weekend hebben we ook weer gekampeerd op het eiland

Omdat ik nu ben begonnen aan mijn laatste drie weken hier aan boord, zal ik waarschijnlijk niet heel veel kans meer hebben om meer van het land te zien of om naar lokale kerken te gaan. Afgelopen maandag ben ik begonnen aan mijn nieuwe functie als hostess. Ik vind het nieuwe werk super leuk, maar deze functie houdt ook in dat ik meer in de weekenden moet doen (daarover binnenkort meer). Het idee dat ik nu eigenlijk in ons koude kikkerlandje had gezeten is vrij raar. Ik kan me ook echt niet voorstellen dat ik binnenkort mijn leven hier aan boord achter me moet gaan laten, maar tegelijkertijd maakt dat me ook extra dankbaar dat ik nog drie weken langer hier mag blijven! Ik heb enorm veel zin in de komende weken en hoop dat ik nog lekker veel leuke dingen mag doen, in combinatie met een leuke baan. En dat vertrek, daar denken we voorlopig nog even niet te veel aan!

Groetjes vanuit het warme Afrika!