Mercy Ministries

Alweer blog nummer 8 vanaf de Africa Mercy! Soms is het moeilijk om nog inspiratie te vinden om iedere week een goede blog te kunnen schrijven, maar ik kan jullie gelukkig vertellen dat het me weer gelukt is. Deze blog gaat over Mercy Ministries. Via Mercy Ministries krijg je als vrijwilliger bij Mercy Ships de kans om wat meer voor en met de lokale bevolking te doen. Je kunt het zien als een soort kleine mission trips, die vaak een ochtend of een middag duren. Omdat ik niet goed weet hoe ik het verder globaal uit kan leggen, zal ik jullie vertellen over de verschillende Mercy Ministries die ik gedaan heb.

Missionaries of Charity

Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier heen ben geweest, volgens mij was het mijn derde week op het schip. Bij Missionaries of Charity vangen ze ondervoede baby's en hun moeders op. Voedingsdeskundigen zorgen ervoor dat de baby's aansterken en geven de moeders advies op het gebied van voeding. Ook zorgt Missionaries of Charity voor gratis apotheek diensten en community care. Iedere week gaat er een groepje vrijwilligers een aantal uren naar Missionaries of Charity toe om te spelen met de baby's en oudere kinderen en om crafts te doen met de moeders. Daarnaast wordt er ook altijd veel gezongen en gedanst. Ik heb me vooral vermaakt met de wat oudere kinderen, door te spelen met bellenblaas, ballonnen en stickers. Het is geweldig om te zien hoe sommige kinderen eerst wat verlegen zijn, maar ons steeds meer vertrouwen en dan toch wel nieuwsgierig zijn en komen spelen. 

Het HOPE center

Het HOPE center is de plek waar patiënten voor en na hun operatie verblijven om aan te sterken als ze zelf te ver van het schip af wonen. Volgens mij gaat er twee keer per week een groep vrijwilligers naar het HOPE center om daar activiteiten te doen met de patiënten en hun caregivers, maar ik ben niet met de Mercy Ministry groep meegeweest. Een tijdje terug vroeg Carolien, een Nederlandse vrijwilligster, of ik zin had om een middagje mee te gaan naar het HOPE center. Er rijdt meerdere keren per dag patiëntenvervoer heen en weer en ze had met een van de chauffeurs geregeld dat ze mee kon rijden. Ik kon vrij krijgen van werk, dus met zijn tweeën zijn we naar het HOPE center gegaan. Carolien had wol mee om armbandjes van te knopen en een kleurboek voor de jongere kinderen. Ze was al een keer eerder geweest, dus nu kwamen er veel meer mensen op af, bijna te veel om met zijn tweeën te doen. Een aantal patiënten wisten zelf al hoe ze een armbandje moesten knopen en gingen dan ook snel zelf aan de slag. Andere patiënten, een aantal jongetjes, had het nog nooit eerder gedaan en had nog uitleg nodig. Ik probeerde in mijn beste Frans uit te leggen wat ze moesten doen, maar daar werden we allemaal niet veel wijzer van. Toen ik het vervolgens in het Nederlands zei, begrepen ze precies wat ik bedoelde. Natuurlijk verstonden ze geen Nederlands, maar doordat mijn intonatie in ieder geval klopte, konden ze het toch beter begrijpen. We zijn daar iets langer dan een uur gebleven en ik moet eerlijk zeggen dat ik er daarna ook wel redelijk klaar mee was. Tien Afrikaanse patiënten die allemaal in hun eigen taal aandacht van je vragen is namelijk best vermoeiend!

Village of Hope

De laatste Mercy Ministry die ik heb gedaan, was afgelopen zaterdag. Met een groep van zo'n twaalf vrijwilligers hebben we een bezoek gebracht aan een weeshuis, Village of Hope. Bij Village of Hope wonen rond de vijfentwintig kinderen, maar ik denk dat er zaterdag wel vijftig kids waren. Dit omdat ook de kinderen uit het dorp welkom zijn op deze dagen dat Mercy Ships langskomt. We werden enorm hartelijk ontvangen, de kinderen trokken ons bijna de auto uit om ons te kunnen knuffelen. Helemaal niet verlegen of bang, ze rennen meteen op je af. We begonnen met een voorstelrondje en wat liedjes. Lere, de coordinator van de Mercy Ministries, doet dat echt heel erg leuk. Omdat het bijna Pasen is, stond ons bezoek ook in het teken van Pasen. We hebben met de kinderen het Paasverhaal uitgebeeld en daarna lieten de kinderen ons ook een sketch zien wat ze ingestudeerd hadden. De hele tijd zat ik met minstens een kind op mijn schoot en drie kinderen die mijn arm aan het bestuderen waren, want moedervlekken zijn vrij rare dingen haha. Daarna was het tijd voor een knutselwerkje. Dat hoorde natuurlijk bij het verhaal en was de engel die in het lege graf stond en vertelde dat Jezus was opgestaan. De kinderen mochten echter niet met de schaar of de lijm werken, dus dat moesten wij doen. Al snel hadden zich om mij heen tien kinderen verzameld, die allemaal als eerste geholpen wilden worden. Ik was erg blij toen een van onze daycrew vertalers me kwam helpen.
En toen was het tijd voor de lunch! We hielpen met het uitdelen van eten aan alle kinderen (ook de dorpskinderen) en kregen daarna een lokale lunch die speciaal voor ons gemaakt was. Dit was het eerste moment dat we daar waren en even rust hadden en we kwamen allemaal tot de conclusie dat het echt heel erg vermoeiend was, zo met al die drukke kinderen om ons heen. Na de lunch hebben we nog wat spelletjes gespeeld met de kids. Ik zat bij een groepje dat Jenga probeerde te spelen. Ze snapten steeds niet hoe ze de toren moesten bouwen, maar met voor doen kwamen we een heel eind. De kinderen waren ook erg geinteresseerd in mijn haar, dus daar heb ik ze mee laten spelen. Ze vonden het prachtig!

Al vrij snel kondigde Lere aan dat we gingen opruimen en afscheid nemen. Dat vonden de kinderen natuurlijk erg jammer, dus er werd nog even flink aan armen gehangen en geknuffeld. Wij vonden het ook jammer dat we weg moesten, maar waren toch ook wel blij. Laten we zeggen dat het op de terugweg in de auto veeeel stiller was dan op de heenweg...

Wat ik vooral bij het weeshuis leuk vond om te merken, is hoe goed je met kinderen die een andere taal spreken kunt communiceren. Ik heb jaren terug op school wel Frans geleerd, maar daar herinner ik me nou niet enorm veel van. Toch merk ik dat ik steeds meer terugvind. Ook kan ik met mijn basis Frans best vragen hoe kinderen heten of ze vertellen dat ze iets  niet moeten doen. Ik ben niet de enige die het heerlijk vind om dat te kunnen doen, ook de kinderen vinden het leuk!