Drie landen in drie weken
Wat gaat de tijd toch snel! Het is raar om te bedenken dat ik een maand geleden nog in Duitland woonde. In die tussentijd heb ik Duitsland verlaten, een kleine twee weken doorgebracht in Nederland en sinds afgelopen zondag ben ik in het zonnige Hawaii. Daar later meer over, hier is mijn update van december 2019!
Zoals ik al zei begon mijn december in Duitsland, daar schreef ik al een beetje over in mijn vorige blogpost. Mijn laatste week in Duitsland was net iets anders dan de meeste anderen. Omdat de school aan het afronden was, had ik vaak al na de koffiepauze vrij. Die laatste week heb ik ook nog heel veel lol gehad met de meisjes. We hebben iedere dag ergens anders gespeeld en die afwisseling vonden we allemaal erg fijn. Op mijn laatste avond hebben we pannenkoeken gegeten (het lievelingseten van het oudste meisje waarop ik paste) en daarna was het tijd om afscheid te nemen. Erg onwerkelijk, omdat het net zo was als alle andere avonden dat we de meiden naar bed brachten. Vooral de tweeling had geen idee van dat ze me een tijdje niet zouden zien.
Zoals ik al zei begon mijn december in Duitsland, daar schreef ik al een beetje over in mijn vorige blogpost. Mijn laatste week in Duitsland was net iets anders dan de meeste anderen. Omdat de school aan het afronden was, had ik vaak al na de koffiepauze vrij. Die laatste week heb ik ook nog heel veel lol gehad met de meisjes. We hebben iedere dag ergens anders gespeeld en die afwisseling vonden we allemaal erg fijn. Op mijn laatste avond hebben we pannenkoeken gegeten (het lievelingseten van het oudste meisje waarop ik paste) en daarna was het tijd om afscheid te nemen. Erg onwerkelijk, omdat het net zo was als alle andere avonden dat we de meiden naar bed brachten. Vooral de tweeling had geen idee van dat ze me een tijdje niet zouden zien.
Die nacht ben ik naar het busstation in Chemnitz gebracht. Mijn bus was een uur vertraagd, maar gelukkig hebben we onderweg een half uur ingehaald. Ik kon niet veel slapen, maar dat verbaasde me niks. Rond lunchtijd kwam ik aan in Amsterdam en toen begonnen mijn twee bomvolle en hectische weken in Nederland.
Om precies te zijn had ik dertien dagen in Nederland. Ik zeg bewust niet thuis, want in totaal was ik maar zo'n zes dagen thuis. De rest van de tijd was ik veel bij of met familie. Zo mocht ik een middagje op mijn jongste neefje passen en zijn we rond kerst met de familie naar een hotel in Nederland geweest, om daarmee ook het jubileum van mijn opa en oma te vieren.
Op een van de dagen dat ik thuis was, heb ik in mijn kerk een presentatie gegeven over mijn zogeheten zendingsplannen voor 2020. Hierna heb ik nog een verkoopactie gedaan in de hal en daarmee heb ik een groot deel van mijn kosten voor Mercy Ships binnengehaald.
Iets anders wat ik in deze twee weken thuis heb gedaan, is een bezoekje aan de huisarts. Ik ben namelijk al tijden moe en in Duitsland werd me aangeraden om toch een keer een bloedtest te laten doen. Hier kwam uit dat ik de ziekte van Pfeiffer heb. Gelukkig mocht ik nog steeds gewoon naar Hawaii, dus ben ik op 28 december op het vliegtuig gestapt.
Mijn reis naar Hawaii begon goed (geen sarcasme). Ik kwam met een lichte vertraging aan in Zürich, maar was nog op tijd voor mijn vlucht naar San Francisco. Dat was een vlucht van twaalf uur. Erg lang, maar het viel me alles mee en we kwamen precies volgens schema aan. In Amerika is het zo dat je door de paspoortcontrole gaat op het vliegveld waar je als eerste landt, ook als je nog doorvliegt, dus dat was voor mij in SF. Ik had alles geregeld en stond klaar met mijn uitnodigingsbrief waar precies in stond wat ik in Hawaii ga doen en hoe dat precies in elkaar steekt. Ik had niet veel tijd om mijn volgende vlucht te halen, maar was vrij snel door de rij heen en was er van overtuigd dat het goed zou komen. Niet dus. De officier die mij hielp, was waarschijnlijk niet bekend met het soort uitnodigingsbrief die ik had. Ze stuurde me daarom door naar achteren voor de tweede paspoortcontrole. Hier moest ik nog eens erg lang wachten en toen ik eindelijk aan de beurt was, waren ze er zo uit en liep ik met een stempel in mijn paspoort weer naar buiten. Ik had nog een kwartier tot het vertrek van mijn vlucht. Ik ben het hele vliegveld over gerend, veel mensen lieten me voor bij de security, maar het heeft me niet geholpen. Toen ik aan kwam bij de gate waren ze net klaar met boarden. Het toestel stond er nog, maar ik kon niet meer instappen. Dat was zaterdag begin van de avond. Helaas voor mij was dat de laatste vlucht naar Kona, dus ik werd overgeboekt naar een vlucht op zondagochtend. De nacht bracht ik door op de grond van het vliegveld. Het lukte me niet om in contact te komen met iemand van Hawaii en ik had dus geen idee of ze me de volgende dag op zouden komen halen. Gelukkig is alles goed gekomen. Ik werd opgehaald in Hawaii, mijn bagage was goed meegekomen (die was ik in SF een soort van kwijt geraakt) en werd "thuis" verwelkomd door super lieve huisgenootjes.
Ik ben hier nu ruim vier dagen, maar het voelt al als veel langer. Ik weet inmiddels waar ik de komende periode ga werken, namelijk in de preschool. Dat is de Amerikaanse kleuterschool voor kinderen van 3 tot 5. Mijn echte werk daar begint pas volgende week, maar ook deze week ben ik al druk bezig geweest. Misschien schrijf ik binnenkort wel een aparte update over het werk hier, anders komt er over een maand weer een grotere update.
Voor nu nog de beste wensen en tot de volgende!
PS Op de pagina "support & contact" vindt u een bijgewerkte lijst met gebedspunten.
Om precies te zijn had ik dertien dagen in Nederland. Ik zeg bewust niet thuis, want in totaal was ik maar zo'n zes dagen thuis. De rest van de tijd was ik veel bij of met familie. Zo mocht ik een middagje op mijn jongste neefje passen en zijn we rond kerst met de familie naar een hotel in Nederland geweest, om daarmee ook het jubileum van mijn opa en oma te vieren.
Op een van de dagen dat ik thuis was, heb ik in mijn kerk een presentatie gegeven over mijn zogeheten zendingsplannen voor 2020. Hierna heb ik nog een verkoopactie gedaan in de hal en daarmee heb ik een groot deel van mijn kosten voor Mercy Ships binnengehaald.
Iets anders wat ik in deze twee weken thuis heb gedaan, is een bezoekje aan de huisarts. Ik ben namelijk al tijden moe en in Duitsland werd me aangeraden om toch een keer een bloedtest te laten doen. Hier kwam uit dat ik de ziekte van Pfeiffer heb. Gelukkig mocht ik nog steeds gewoon naar Hawaii, dus ben ik op 28 december op het vliegtuig gestapt.
Mijn reis naar Hawaii begon goed (geen sarcasme). Ik kwam met een lichte vertraging aan in Zürich, maar was nog op tijd voor mijn vlucht naar San Francisco. Dat was een vlucht van twaalf uur. Erg lang, maar het viel me alles mee en we kwamen precies volgens schema aan. In Amerika is het zo dat je door de paspoortcontrole gaat op het vliegveld waar je als eerste landt, ook als je nog doorvliegt, dus dat was voor mij in SF. Ik had alles geregeld en stond klaar met mijn uitnodigingsbrief waar precies in stond wat ik in Hawaii ga doen en hoe dat precies in elkaar steekt. Ik had niet veel tijd om mijn volgende vlucht te halen, maar was vrij snel door de rij heen en was er van overtuigd dat het goed zou komen. Niet dus. De officier die mij hielp, was waarschijnlijk niet bekend met het soort uitnodigingsbrief die ik had. Ze stuurde me daarom door naar achteren voor de tweede paspoortcontrole. Hier moest ik nog eens erg lang wachten en toen ik eindelijk aan de beurt was, waren ze er zo uit en liep ik met een stempel in mijn paspoort weer naar buiten. Ik had nog een kwartier tot het vertrek van mijn vlucht. Ik ben het hele vliegveld over gerend, veel mensen lieten me voor bij de security, maar het heeft me niet geholpen. Toen ik aan kwam bij de gate waren ze net klaar met boarden. Het toestel stond er nog, maar ik kon niet meer instappen. Dat was zaterdag begin van de avond. Helaas voor mij was dat de laatste vlucht naar Kona, dus ik werd overgeboekt naar een vlucht op zondagochtend. De nacht bracht ik door op de grond van het vliegveld. Het lukte me niet om in contact te komen met iemand van Hawaii en ik had dus geen idee of ze me de volgende dag op zouden komen halen. Gelukkig is alles goed gekomen. Ik werd opgehaald in Hawaii, mijn bagage was goed meegekomen (die was ik in SF een soort van kwijt geraakt) en werd "thuis" verwelkomd door super lieve huisgenootjes.
 |
| Big Island; mijn thuis de komende drie maanden. |
Voor nu nog de beste wensen en tot de volgende!
PS Op de pagina "support & contact" vindt u een bijgewerkte lijst met gebedspunten.
Reacties
Een reactie posten